Managua, named after the capital of Nicaragua, is the tale of two songwriters creating a universe of pure and inherent melancholy. Their tale has been confided to disc in an old monastery in Ghent, and brought to life with a crystal clear voice, mesmerising piano, thrilling guitar, sexy (double) bass and invigorating drums. Every tale needs a hook, and so does this one. A smouldering trombone, whistling solos and deep, soft backings embellish this story.

The delicate, sometimes even raw compositions of Johan Loeckx and the warm, crystal voice of Marie Schoovaerts lead to an intriguing mix of melancholy and reality, that abducts you from a sunny terrace in Vermont to a misty canal, from a broken love to a lost future, ending with a lingering sunset.

Managua has released its first EP summer 2016, recorded in an old monastery in Ghent, Belgium. The band complements piano and voice with (double) bass, guitar, drums, trombone, and the occasional electronic soundscape.

Wat elektro-effecten en vederlichte beats en dan duikt plots een sirenestem op met wat later een passende gitaarsolo. Neen, dit is geen nieuwe cd van Dido of Beach House maar puur Belgisch werk, zij het wel met internationale kwaliteiten. 

— RifRaf, laatste editie —

We gunden de plaat de extra aandacht die het verdient. We leerden de gitaarpartij in ‘Near The Canal’ appreciëren. We gingen beseffen dat die Marie Schoovaerts live vermoedelijk nog adembenemender moet zijn dan op plaat. Want ze kan verdorie een pakske zingen die Marie. We sloten onze foute pc-boxen af en lieten de hoofdtelefoon het werk doen. De aha-erlebnis was daar… het debuut klonk meteen een stuk interessanter… we waanden ons tijdens ‘These Words’ in een impossante tent (zo eentje waarin Melanie De Biasio al eens een Rock Werchter mocht platfluisteren) Man wat moet die trompet heerlijk klinken in zo’n tent. Wat moet die breekbare stem van Marie niet aanrichten met ons hart in zo’n tent…

— demening.be —

De Antwerpse groep Managua brengt op de EP Near The Canal dromerige en melancholische indiepop. De zwoele stem van zangeres Marie Schoovaert maakt meteen indruk op de opener en titelsong die door de rest van de band netjes ingekleurd wordt met voornamelijke subtiele elektronica. These Words klinkt vervolgens wat slomer en bevat een knappe trompetsolo. Het niveau blijft consistent, want ook het op piano ingezette Veiled Melancholyis een goede song. 

— belgianmusic.net —

De hele EP heeft de kracht om mij rustig te laten worden, wat een hele prestatie is wanneer ik achter het stuur van mijn auto zit.

— reportermelissa.wordpress.com —